The Green Devide Gravel en Bikepackingtocht (Met Rob)

Daar gingen we dan! Op pad voor 2,5 dagen fietsen of nog preciezer Gravelen.

Veel voorbereiding hadden we niet, deze week zouden we eigenlijk in Frankrijk zitten en zo besluiteloos als we zijn kwam de route in het weekend pas tot stand. Nu is de route van The Green Devide geheel op GPX te downloaden dus restte ons alleen maar de weg erheen en de slaapplaatsen te regelen. De fiets was gauw bepakt Ja daar hadden we al ervaring mee opgedaan. Maar neem ik nu tee bidons mee of? Gezien de weersomstandigheden werd het twee, en voldoende repen en Gelletjes die je uiteraard weer mee naar huis neem. En niet vergeten de Kauwgom van Mark Tuitert “First Energie”. Rob kwam op tijd uit Zoetermeer gefietst en we konden op pad, het was wel weer even wennen met z’n wiebeltas achterop maar het ging al gauw goed dus hop naar Alphen ad Rijn en zo naar Nieuweveen dat was wel makkelijk het ging nu nog over asfalt en zeer bekende wegen. En makkelijk gingen we via Vinkenveen, Kortenhoef, Bussum naar Naarden en al die tijd hadden we de wind in onze voordeel. In Naarden begint de tocht, vanaf hier is het 300 KM naar Zwolle, maar daar moet je wel wat voor doen. De eerste Gravelpaden werden geslecht en het ging nog erg makkelijk. Een beetje keren en draaien over de Blaricummerheide en de oZo bekende Larense heide met het restaurant “t Bulk. Het restaurant lieten we voor wat het was we gingen al gauw overnachten dus via de Lage Vuursche naar Soest waar het overnachting adres was. Was? Ja niet te vinden dus, uiteindelijk met navigatie van Garmin en IPhone kwamen we op een doodlopende weg met als laatste huis “Krachtwijk”

WoW wat een huis, en we kregen een rondleiding. De mancave, de Jacuzzi en de mooie tuin aan de rivier de Eem. Maar wat we wilden was naar de kamer om die lastige schoenen en het fietspakkie uit te doen. En dan eten? Maar goed om op de fiets naar Soest te gaan daar hadden we geen zin in. We zaten zo ver in de polder en zo afgelegen. Dan maar Thuisbezorgd, lekker makkelijk en uiteraard bestelden wij het meest ongezonde en een IJsje toe.

Lekker in de tuin in het zonnetje de vreselijke te grote hamburger naar binnen gepropt en klaar om te gaan rusten. Ja vroeg naar bed we hadden immers een 105 KM op de teller staan en morgen ging de tocht 177 km lang zijn.

Na een goed ontbijt gingen we om 08:15 uur op pad voor een (te) lange tocht. We reden weer door de mooie polder van Soest en ja we wisten nu de weg! Zo reden we weer door bekende gebieden zoals het Vliegterrein Soesterberg en Austerlitz alleen nu over gravel en andere ondergronden.
En nu via de Doornse bossen naar Amerongen waar we bij de Proloog koffie gingen drinken en uiteraard een stukje appeltaart.

Via verschillende landgoederen gingen we naar Wageningen en via het Asfalt reden we langs de RijnVallei. Nou ja Asfalt ze hadden ook hier nog een slecht grindweggetje gevonden en uiteraard ging het daar over heen.
Nu hadden we afgesproken dat we zeker vier keer zouden stoppen voor koffie en een overheerlijke lunch. Nou niet dus, ook tijdens onze andere gravelavonturen wisten we wel dat we ver buiten de bewoonbare wereld waren en er is geen uitbater te vinden die er een restaurantje opent. En ja we reden nu door gebieden zo mooi maar ook zo verlaten en trouwens het werd ook steeds zanderiger.
Maar goed de mooie omgeving vergoede veel, dan maar een extra kouwgommetje en een Gelletje en uiteraard veel drinken het was best wel warm.
Zo gingen we via Terlet (hé dat is bekend daar waren we laatst nog) naar Ughelen en daar zagen we een vlag met Rust. Nu waren wij nog nooit op z’n plaats gestopt maar nu wel. Geweldig ze hebben water en drinken, Marsen en Twixen en betalen doe je door wat in de pot te gooien of je maakt het over. Nou na deze tweede stop op onze bizare tocht gingen we naar Uddel waar we een Pipowagen hadden gehuurd op een mini camping. Maar voor we daar aankwamen stopte we bij de enige zaak waar wat te eten te krijgen was namelijk de Viersprong. Na lekker lang op het terras gezeten te hebben met Schnitzel en een Sorbet toe. En nu dan naar de Douche en de Pipowagen.
Op de mini camping was het fijn vertoeven alleen de wagen was klein maar goed je zit toch buiten met dit mooie weer. Zoals ik aangaf een mooie plek om te zijn en vol met dierengeluiden kippen, geiten en een mooie grote stier achter hoogspanningsdraad wat mij gerust stelde.
Maar ook boerderij honden die zo nodig naar elkaar moesten blaffen en over grote afstand kregen ze nog antwoord van een vervelend keffertje. Maar goed moe maar voldaan kropen we het Pipowagentje in.

De volgende dag gingen we na het ontbijt op pad voor de laatste etappe van een kleine 150 KM.
van Uddel was het 50 KM naar Elspeet. En wat zie ik een bordje 13 KM naar Elspeet, waarom dan 50 KM pff. O ja omdat we de graveltocht volgen. Zo langs Garderen en Ermelo naar Elspeet. Maar dat is te snel geschreven, met 10 a 12 KM per uur reden we door de bossen en over de heide, harder ging echt niet er was te veel zand en dat zou de hele route zo zijn maar vervelend was het niet. Ik verdeelde de route in steeds 10 KM en dan lijkt het niet zo lang. Maar kan je 10 KM in 18 minuten rijden deden we dat nu in 37 minuten. Zo aangekomen in Elspeet en waar we een lekkere pannenkoek bestelde maar wel Naturel omdat spek en andere topings niet te verdragen zijn tijdens de inspanning en ook een Cola ( te smerig voor woorden maar goed voor de suikers.)

Zo nu door de Kroondomeinen en naar Zwolle, maar ho ho dat gaat te snel we kwamen op de MTB route van Hattem die we in het geheel moesten verteren en een zand pff je werd regelmatig heen en weer gegooid. Rob had een mooi lied over zand in je ogen, zand in je schoenen, zand in je oren en zand in je – PATS BOEM – en Rob lag in het zand. Maar gelukkig zonder erg.
Nu het laatste stuk naar Zwolle. Ik bedacht net dat we eigenlijk overal goed waren doorgekomen, behalve dan de val in het zand. Maar geen lekke banden etc. wat ik wel had was dat mijn zadel niet bestand was tegen het gewicht van het tasje en hij ging steeds scheef naar achteren staan. Nu was het wel te fietsen zo maar het begon nu wel pijnlijk te worden.

Zo naar het station van Zwolle maar uiteraard over gravel, hoe vinden ze deze paadjes.
In Zwolle moesten we wachten omdat de fiets pas in de daluren mee mag en fietsen naar Amersfoort of Apeldoorn zat er niet meer in. Het zadel had meer kapot gemaakt dan dat mij lief was.
Wel was er een mooie siervijver voor het station en daar kon ik lekker al het zand van mij afspoelen.
De treinreis ging voorspoedig en in Gouda namen we afscheid en in een stortbui ging ik naar Waddinxveen. In ieder geval waren we weer een avontuur rijker en konden we terugkijken op mooie dagen.

Maar of mijn fiets hier ook zo overdenkt, dat zie ik morgen wel met poetsen. Rob bedankt!!

Meer foto’s van de tocht – Klik Hier