Wat ik kon verwachten wist ik niet. Ik had al een lusje van 2 km gereden met mijn gravelbike, de Silex, en deze had ik dan wel drie keer gedaan. Nu stond een parcours van ongeveer 24 km op het programma. Veel informatie had ik niet, maar mijn Silex is half mountainbike en half racefiets, dus het moest kunnen. Bovendien had ik 40 mm Vittoria-banden erop zitten, dus ik ging gauw op pad.

In de nacht had het flink geregend, maar op het parcours was daar niets meer van te zien. De stukken zand waren hierdoor beter te rijden. Vanaf het vakantieadres was het parcours snel gevonden en het ging meteen lekker. Van kombocht naar kombocht kon ik lekker doortrappen.

In het volgende gebied was het meer zanderig en steeds als het omhoog ging, was het een zandbak. Hier kwam ik niet zo goed door en moest ook van de fiets. Dan weer naar beneden en de fiets zijn weg laten zoeken in het zand. Wat hier ook opviel, waren de boomwortels. Heel veel boomwortels, en dat zou zo tot het eind van het parcours doorgaan. Nu hoeven ze het parcours niet te asfalteren, maar een worteltje minder mag wel.

Zo gingen we verder. We? Ja, mijn Silex en ik. Het ging van makkelijk tot zeer technisch, met trappen van wortels en rul zand. Ook nu moest ik omhoog in het zand van mijn Silex af en hoorde ik mijn Silex denken: “Je hebt toch een versnelling?” Eh, ja, nou schakel dan eens wat lichter en fiets die berg op. Waarop ik weer dacht: “Ja, jij hebt makkelijk praten, je bent maar een fiets.” En weer gaf Silex aan: “Rij nou eens omhoog, die worteltjes zijn niet zo moeilijk hoor en trouwens, ik kan ertegen, Merida heeft mij ervoor gemaakt!”

Was het de stilte op dit parcours dat ik dacht dat mijn Silex op mij reageerde? En mij zelfs uitlachte? Het bracht mij wel tot betere prestaties.

Zo gingen we naar de finish en ik bedacht dat Harderwijk mooie routes heeft voor alles wat fietst. Ik heb genoten van de routes en omgeving, maar het meest van mijn Silex.