We waren het deze week gauw eens: we gaan gravelen in Wouw. Zo konden we onze gravelbikes ook weer eens laten werken. Via de nieuwsbrief van “Rullens Fietsen” zag ik de aankondiging dat er in samenwerking met de Molenrijders een mooie graveltocht werd aangeboden. De kosten van deelname waren nog ouderwets: €10,00. Nou, dat kon je de kop niet kosten.

Dus zaterdag om 06:00 uur de auto in om Rob en Martijn op te pikken in Zoetermeer. We wilden echt wel om 08:30 uur starten, maar ook nog de nodige cafeïne inslaan, dus moest je vroeg op. Toen ik op weg ging, regende het behoorlijk en er was zelfs onweer. Nam Buienradar ons nu weer in de maling? Het zou een schitterende dag worden, zelfs met een zonnetje. Maar al gauw bleek het een bui die alleen over het westen ging, en toen we naar Wouw reden was het al droog.

Zo kwamen we op tijd in Wouw (ondanks alle opgebroken wegen). We konden voor de deur parkeren en, nadat we de fietsen in orde hadden gemaakt en ons hadden ingeschreven, zochten we de koffie. Maar er was helemaal geen koffie, dus dan maar op pad – misschien konden we onderweg nog een koffiestop vinden!

En zo reden we Wouw uit, nog wat stilletjes en slaperig zonder koffie. Maar al gauw konden we lekker doortrappen en kregen we het naar ons zin. Mooie omgeving, lekker weer en veel wind – het beloofde wat!

De route was zeer afwisselend. Zo reden we over het asfalt langs Nispen en via de Heijbeek over gravel en zandweggetjes. En ja, zand was er genoeg: echt los, diep zand waar je flink doorheen moest trappen. Dat was er op deze route veel. Ze hadden het wel gemeld – in de aankondiging stond dat ze het zand op deze route niet konden mijden, dus daarvoor alvast een excuus. Maar dat het zóveel zand zou zijn? Gelukkig maakten de mooie paadjes door het bos en langs de heide weer veel goed. Zo kwamen we onder de Nispense Achterhoek zelfs nog even in België. Het was dat je een grenspaal zag, anders was het niet opgevallen.

Nu gingen we via allerlei lusjes richting Stuivezand, wat ook het verste punt was – met paden die de naam eer aandeden. Maar met Rob en Martijn op kop ramden we ons erdoorheen. Daarna richting Rucphen om langs “De Dood” te gaan. Wow, wat is dit voor een naam en wie heeft dit bedacht? We zijn wel gewend aan namen als “Boerengat”, “Hellegat” en zelfs “Tranendal”, maar “De Dood” waren we nog nooit tegengekomen, laat staan ingereden! Na dit buurtschap gingen we richting Roosendaal om zo weer richting Wouw te gaan.

De finish in zicht. Het zand had zijn uitwerking gedaan en mijn benen aardig gesloopt, dus ik was blij de kerktoren van Wouw te zien. Maar waarom moesten we nu nog rechtsaf? Wouw lag links, toch? O ja, het was gauw duidelijk: ze hadden nog wat paadjes gevonden die op gravel leken. Nou vooruit, we volgen altijd de route, maar het beste was er nu wel af. Rob en Martijn hadden daar waarschijnlijk geen last van – die reden weg alsof het een wielerbaan was waar ze op reden. Of was het de koffie die ze al in zicht hadden?

Zo kwamen we op het eindpunt: “Café Zalen Donkenhof”, waar nog een versnapering wachtte in de vorm van een broodje frikandel met mayonaise – of in wielertermen: een broodje steekas. Nou, dat was welkom!
Wat ook welkom was: de koffie!

Het was weer een mooie dag en we hadden weer 90 kilometer fietsplezier achter de rug.