De boodschap is duidelijk: Bossche Bollen koop en eet je in Den Bosch, net als IJzerkoekjes in Vlaardingen en een Kapsalon in Maaskantje!
Maar is dat dan 140 km fietsen waard? Jazeker! We gaan voor de Bossche Bol én voor fietsplezier.

Dus om 07:00 uur op de fiets naar Gouda, om daar op de trein te stappen richting Den Bosch. Martijn en Rob zaten al in de trein; zij waren in Zoetermeer opgestapt. Over de treinrit zal ik maar niet te veel vertellen… De verhalen gingen van serieus tot ronduit hilarisch. Oftewel: elkaar flink te grazen nemen. In ieder geval maakten we genoeg herrie tot ergernis van de medepassagiers.

In Den Bosch was de route snel gevonden, maar nog niet naar de Bossche Bollen. We moesten er wel wat voor doen, dus Martijn had een extra rondje bedacht onder Den Bosch. Zo ging het via Berlicum en onder Middelrode langs, waar we in een ver verleden nog eens aan een straatcross hadden meegedaan. Daarna verder naar Den Dungen, en uiteraard stopten we even bij het bord “Maaskantje”. Niet voor een Kapsalon of een bol, maar puur voor de nostalgie.

Het was al mooi dat er überhaupt een bord hing, want het bord “Maaskantje” is nogal gewild en wordt vaak ontvreemd. Gelukkig had de gemeente er weer eentje opgehangen. Bij het bord hoorde ik in mijn hoofd De New Kids al schreeuwen: “Hedde gij zin om te rennen, of wa?” Nee hoor, wij fietsen verder.

Zo reden we Den Bosch weer binnen, en bij de Stadsherberg in het centrum gingen we voor koffie en een bol. Een hele LEKKERE bol. Zo, die is binnen. Nu nog even 100 km naar huis.

100 km naar huis klinkt stoer, maar met een windje in de rug konden we van 26 km/u gemiddeld al gauw naar 29 km/u. Het was nu koers!

Zonder problemen, ondanks de hoge snelheid, reden we langs Hedel, Wijk en Aalburg en nog wat plaatsjes richting Gorinchem. De plaatsjes ertussen ben ik vergeten, of ik kon ze door de snelheid niet lezen. Nu dan richting Hardinxveld en hup naar Alblasserdam.

Zo kwamen we op de Kinderdijk terecht, waar de geur van pannenkoeken lonkte. Maar sterk als we zijn, zijn we doorgereden. En via de pont naar de Rotte.

Aan het einde van de Rotte was het weer tijd om gedag te zeggen. Ieder ging zijn eigen richting naar huis, maar wel met één gedachte:
“Het was weer een leuk avontuur.”