Voor vandaag, 23 augustus, hadden we weer een rondje vanaf huis gepland. Dat scheelt reizen en tijd, en we zijn weer een beetje op tijd thuis om de Vuelta op tv te kijken , die is weer begonnen.
Zoals altijd beginnen we op woensdag met plannen: waar gaan we heen en wie gaat er mee? Voor deze zaterdag was het karig: alleen Martijn kon mee. Hij vond alles wel goed, ook het rondje dat ik bedacht had. “Als er in Maassluis maar een koffiestop is.” Dus ik klikte Monsieur Paul, de brasserie in Maassluis, aan en ging toen de route plannen. Een rondje van 100 km, dat ging het worden. Ook alvast de Buienradar bekeken , het zou er goed uitzien voor zaterdag.
Zaterdag op tijd eruit. Ik moet dan uiterlijk om 08:15 uur op pad om om 09:00 uur bij Martijn te zijn. Maar eerst even koffie en de Buienradar controleren. Niet dat dat wat uitmaakt , we hadden immers afgesproken , maar wel fijn om te weten wat er komen gaat.
De Buienradar gaf aan: veel bewolking en een noordwestenwind. Cijfer: 2. Niet zo gunstig voor ons rondje, maar goed, daar was niets aan te doen.
Om klokslag 08:15 uur stapte ik op de fiets en reed ons dorp uit. Even kijken hoe ik wil rijden , er zijn verschillende wegen om in Zoetermeer te komen en ze zijn allemaal even lang. Voor vandaag nam ik de meest rechte weg. Ik zag alweer een andere fietser voor me, en in mijn hoofd moest ik hem natuurlijk inhalen. Maar dat was in mijn hoofd , mijn benen dachten er anders over. Wat is dit nu weer? Liepen mijn remmen aan? En ja, de wind was veel steviger dan voorspeld. Maar goed, doorharken naar Zoetermeer , we hadden afgesproken, dus je moet door.
Klokslag 09:00 uur was ik bij Martijn. Ik gaf aan dat ik weinig moed had vandaag, maar ik ben er! Martijn zag er ook niet vrolijk uit en gaf aan ook niet veel zin te hebben , de hooikoorts had weer toegeslagen. Oh, dat verklaarde veel: het vollopen van mijn benen en de tegenzin 😊
Dus de Buienradar had wel meer fout: de windsnelheid, maar ook de pollen. Die gaf hij maar een 2 à 3. Maar goed, de wind kreeg ook maar een 2 en was minstens een 4, dus zullen de pollen ook wel in meervoud zijn. En volgens Martijn zouden we het ook niet droog houden. Nou, we zouden wel zien wat er ging gebeuren. Met frisse tegenzin stapten we op.
Al na de eerste kilometers merkten we dat de wind stevig was. We reden door de Nieuwe Driemanspolder en geconcentreerd, zonder wat te zeggen, richting Leidschendam. Misschien toch een beetje saggerijnig? Maar we trapten flink door. Ik was benieuwd hoe de route in het echt zou zijn , op Komoot e.d. ziet het er altijd goed uit, maar op de echte weg ben je daar altijd wat onzeker over. Een standaard rondje vind ik dan weer te gemakkelijk.
Zo reden we nog steeds in gedachten Voorburg voorbij, richting Rijswijk. “Wat een wind hè,” gaf Martijn aan, en ik kon het alleen maar bevestigen. Door de Plaspoelpolder ging het richting ’t Woud, en de zin leek ook te komen. We trapten de hooikoorts er aardig uit en de gesprekken gingen niet alleen maar over de wind , dat gaf weer moed voor het vervolg.
We reden verder, nu het echte Westland in: om de Lier en langs Westerlee. Het was een tijd geleden dat ik hier was geweest, dus wel weer leuk. Zo fietste ik in gedachten verder en vergat een afslag te nemen. Ik hoorde Martijn wel wat roepen, maar het kwam niet echt binnen , tot een wat dringendere roep: “Fietspad!” Oeps, ik was weer wakker, en gelukkig gebeurde er niets 😊
Nu eerst nog over de fiets-/loopbrug richting ’s-Gravenzande, om vervolgens langs de Maasdijk richting de duinen te gaan. Nu begon het echte werk: de wind kwam recht van voren en het was werken geblazen. Maar wel met een mooi vooruitzicht: in de duinen en richting Maassluis zouden we de wind mee hebben. En dat klopte , langs de Nieuwe Waterweg hadden we de wind schuin mee. Martijn vond het nodig om zijn brommerbenen aan te zetten, en met 40 km per uur bereikten we Maassluis voor een bakkie en een lekker appeltaartje.
Op de terugweg was er niet veel om over te schrijven. Of het moet gaan over de wind die we nog steeds tegen hadden, of de hooikoorts die nog steeds een druppel aan je neus veroorzaakte. Nee, niet van dat alles , we wilden gauw naar huis! 
Maar dan toch nog wat: de Kandelaarsbrug over de Zweth was afgesloten. Oeps! Gelukkig was daar een fietsbootje dat ons overbracht , ook wel een leuke afwisseling. Dan nu op huis aan, maar dan ook weer anders , dus niet de gebruikelijke route. Wel zo leuk toch?
Zo, Martijn was thuis. Na de groet en tot ziens nam ik nog het laatste stuk door het Bentwoud, waar de wind redelijk gunstig was. En zo kwam ik met 130 km op de teller thuis aan.
Uiteindelijk is de conclusie van het verhaal:
Volgende keer plannen we met gevoel, niet met Buienradar. 😄
De route kan je hier vinden: klik hier
