Laat in de week hadden we wel beslist om op zaterdag te fietsen. Althans Martijn en ik, Rob had geen zin of kon echt niet, Dus samen overleggen wat te doen, nou een rondje Benelux lijk mij weer eens leuk maar dan andersom en laten we om 08:30 uur starten dan zijn we ook vroeg thuis. Martijn had al gauw de route in elkaar geknutseld dus waren we klaar voor zaterdag.
Op zaterdag kwam ik om 07:30 uur buiten om de fiets te pakken en zo wat wat was het al warm zeg, niet om dat de zon al scheen maar het was gewoon warm tot benauwd toe.
Maar oke beter te warm dan te koud. Onderweg naar het startpunt bedacht ik dat het wel goed is dat ik licht op mijn fiets heb het was nog een beetje schemerig dus de donkere dagen zijn in aankomst. Door Moerkapelle reed ik helemaal alleen het dorp lag nog in diepe rust.
Ook Martijn was lekker op tijd en al kletsend reden we richting de Rotte en het zonnetje kwam nu door wat een mooie lucht gaf dus even stoppen voor een foto.
Via de Rotte en langs Kralingen en het bos kwam de Brienenoordbrug inzicht en bij voorbaat bedacht ik al dat ik er vol op zou gaan en met groot blad voor. Nou en dat is gelukt maar het blijft een flinke pukkel.
Na deze inspanning reden we ontspannen en nog steeds kletsend Lombardijen door en netjes over het fietspad. Plots springt er een hele grote langharige hond op ons af en gelukkig reageerde die hondenoppasser op tijd en keelde de hond met zijn riem zodat de hond wegdraaide. Ik moet zeggen het ging zo snel dat ik niet eens kon schrikken. Maar oeps hier kwamen we goed weg. Nog verbaasd reden we nog verbaasder Smitshoek al in waar de koffiestop was uhh zijn we er nu al tja gezelligheid kent geen tijd en we waren vroeg gestart weet je nog? ’T Schaapje was nog dicht maar we kregen wel een bakkie van de meneer die de boel aan het openen was. Alleen het was niet te drinken dus een tweede bakkie zat er niet in.
Vanaf Smitshoek gingen we over de fietsbrug richting Pendrecht om daarna met grote spoed naar Pernis te rijden en de Benelux-tunnel aan te doen. Nu maakte ik mij zorgen omdat de Benelux klim uitputtend kan zijn en we hadden al wat klimdingen achter de rug, maar gelukkig was het goed te doen misschien hadden we de wind mee. Verder valt er eigenlijk weinig te melden over het stuk van Vlaardingen naar de Zwet en zo door naar Zoetermeer. Geen gekke honden die ineens denken dat je een snack op wielen bent. Geen baasjes die denken dat hun hond “echt nooit bijt”. En ook geen automobilisten die ons met hun blik proberen weg te kijken. Kortom: we fietsten de laatste kilometers gewoon lekker door. Rustig, relaxed, en zonder drama. Heerlijk!
Waar we het wél over eens waren: het was warm. Nee, niet gewoon warm, het was benauwd warm. Maar ondanks dat was het weer een fijne dag.
En Ik tikte de 100 kilometer weer aan.
